donderdag 27 februari 2014

Outdoor Experience...

Soba vanuit de lucht

Het heet eigenlijk Outdoor Education. Leon en Anoek zijn samen met zo'n 40 andere studenten vertrokken naar de binnenlanden van Papua. Ze zijn nu in Soba, de plaats waar Sue Trenier, onze collega,  jaren heeft gewerkt en waar in December de introductie van de complete Hupla bijbelvertaling zal worden gevierd.

De groep van Leon

De kids hebben geleerd om aids presentaties te geven, zullen meehelpen met gezondheidsprogramma's, opknappen van gebouwen, tandverzorging (Leon heeft vorig jaar zelfs een kies getrokken bij iemand).
Het programma is bedoeld om de lokale bevolking te helpen, maar het werkt vaak andersom. De kids leren zoveel over de cultuur, en door alles wat ze meemaken worden ze gevormd voor de toekomst.

Anoeks groep

Over een week gaan de groepen van Leon en Anoek naar Hollowan, een kampung die een flink stuk wandelen bij Soba vandaan ligt. Volgende week donderdag komen ze naar Wamena, waar ze tijd door brengen met de jeugd van onze kerk hier. De meeste kinderen gaan daarna rechtstreeks door naar Sentani, maar onze kids blijven nog het weekend.
We zullen dan vast wat meer laten zien over hun ervaringen. Je hoort nog van ons!

maandag 24 februari 2014

De Kliniek...

Welkom bij de rondleiding op Klinik Kalvari.


Allereerst zie je de patiënten die naar onze kliniek komen en vanaf een uur of zeven wachtten tot de kliniek rond acht uur open gaat. Elke dag hebben we tussen de 10 en 30 controle patiënten. Daarnaast nemen we afhankelijk van het aantal verpleegkundigen tussen de 5 en 15 nieuwe patiënten aan.
Op dit moment hebben we meer dan 5000 patiënten dossiers.


De controle patiënten leveren hun patiëntenkaart in en hun dossier wordt klaargelegd. De nieuwe patiënten vullen een formulier in waarin ze hun klachten kunnen aanvinken. Daarnaast schrijven ze hun persoonsgegevens op.



Alle patiënten worden gewogen, hun bloeddruk wordt gemeten en er vindt een oriënterend gesprekje plaats. Degene die dit gesprek doet plaatst vervolgens hun dossier bij een van de verpleegkundigen.


De verpleegkundigen bekijken de gegevens en doen waar nodig verder lichamelijk onderzoek.
Voor TBC, geslachtsziekten(Soa's) en Malaria verwijzen ze de patiënt door naar het laboratorium.
Voor de Hiv/aids test gaan de patiënten eerst naar een counselor die meer informatie geeft over deze ziekte en de procedure van de test uitlegt. Daarna gaat ook deze patiënt naar het laboratorium.




Alle testen verlopen volgens een vastgestelde procedure. De patiënten geven hun spuug af voor TBC, bloed voor Hiv/aids of er word een uitstrijkje gemaakt voor de geslachtsziekten.


De patiënt wacht de uitslag voor de kliniek af, waar lectuur ligt en informatieve films worden gedraaid. Bij de Hiv/aids test verteld de counselor de uitslag. Als de patiënt positief is getest wordt er uitleg gegeven over de medicatie en hoe je met deze ziekte kunt leven.




De patiënten halen hun voorgeschreven medicijnen op in onze apotheek. Voor TBC, Hiv/aids en malaria medicijnen hoeven onze patiënten niet te betalen. Deze medicijnen worden beschikbaar gesteld door de overheid.
Als de patiënt zijn recept heeft ingeleverd, gaan ze langs onze pastoraal medewerker dominee Leo.
Hij praat met de patiënt, leest een stukje en bid met de patiënt.




De patiënt haalt daarna de medicijnen op uit de apotheek en gaat naar huis. Vaak wordt er een controle afspraak gemaakt.

Elke dag hebben we om half elf een koffiepauze. We bidden samen en bespreken de dag.
Mama Julia kookt voor ons, zij is een van de motoren van de kliniek.
Naast de kliniek wordt druk gewerkt aan een nieuw gebouw om onze zorg verder uit te breiden. Als alles volgens plan loopt hopen we dat gebouw in April af te hebben.



Tot zover deze rondleiding! de groeten van onze collega's!


dinsdag 18 februari 2014

Ibu Tika...


Ibu Tika runt sinds de dood van haar man zes jaar geleden een klein kioskje om voor haar driekinderen te zorgen. Een paar dagen geleden reed ik voorbij haar huis, maar het gekke was, dat haar huis er niet meer stond. Ben ik nu gek? Op de terugweg nog maar es goed kijken.
Geen huis, wat is er aan de hand. Ik vraag het aan een van de buren.

Blijkt dat haar huis is afgebrand toen ik in Danokit was. Ze verkoopt ook benzine, dus dat verklaart waarschijnlijk waarom het huis helemaal weg is.

Ik vraag waar ze is en hoor dat ze iets verderop in een hotel verblijft.
Als ik 's avonds thuis zit, laat de gedachte me maar niet los... Mintje, ik ga even bij Ibu Tika om de hoek kijken. Misschien kunnen we iets doen.

Bij binnenkomst schrik ik me een hoedje. Ibu Tika en haar drie kinderen hebben derdegraads brandwonden vanaf hun knieen. Verder hebben ze brandwonden op hun armen en gezicht.
Als Ibu Tika me ziet kan ze alleen maar huilen.
Ik heb er ook geen woorden voor.
Er druppelen steeds meer mensen binnen terwijl ik de situatie langzaam tot me door laat dringen.
Alles weg, ze hebben alleen nog de kleren die ze dragen.
Ze leven nog, dat wel.
De andere gasten beginnen te zingen en bidden en overhandigen Ibu Tika een envelop met geld.
Ik voel me enorm klein. Super om te zien dat de lokale kerk leeft en er is!
Opnieuw sta ik ergens met lege handen. Ben ik degene die leert...

Bid je mee voor Ibu Tika en haar drie kinderen? Dankjewel!