Klaten...

Vandaag aan het bijkomen van een indrukwekkende dag gisteren. Na een rit van ongeveer twee uur komen we aan in het dorpje Klaten dichtbij Jogjakarta. Een paar dagen geleden zat alles nog onder de as, maar door de regen van de afgelopen dagen, lijkt het alsof er niets gebeurd is. Ook de vulkaan Merapi is nauwelijks te zien door de bewolking. We ontmoeten eerst een groep broers en zussen die de vluchtelingen helpen.
Ze hebben een duidelijke strategie: Ze zoeken de gaten op in de hulpverlening en ondersteunen kleine groepen vluchtelingen (50-200 per groep) uit de geëvacueerde dorpen. Ze hebben ervaring opgedaan tijdens de aardbeving van 2006. Na deze ontmoeting reizen we verder om samen met een groep hulpverleners twee kampen te bezoeken. Het eerste kamp is gevestigd in een basisschool. We leveren pannen, een gaststel en levensmiddelen af, maar in tegenstelling tot de meeste hulpverleners, blijven we in het kamp om de verhalen tehoren. De mensen stellen het zichtbaar op prijs dat we blijven en we horen van hen hoe traumatisch deze ervaring voor hen is. Waar de mensen het meest tegen aanlopen is dat hun vee nog in het dorp is en dat ze van een druk bestaan, keihard werken, nu ineens niet zoveel te doen hebben. Ze hebben geen idee hoe lang het nog zal gaan duren en hoe ze hun dorp zullen aantreffen. Het is niet toegestaan om tussen door hun vee te voeren.
In dit kamp is een paar dagen geleden een klein meisje geboren. Naast de kleine baby zit de trotse overgrootvader. Geluk en verdriet. Zo'n contrast.
In het tweede kamp, gevestigd in een moskee worden we even met de neus op de feiten gedrukt.
Het rommelt even en binnen twee seconden rent iedereen naar buiten. Nog een beetje verdwaasd van de plotseling uitgebroken paniek zie ik dat alleen de 'buitenlanders' nog op hun plek zitten. Het blijkt loos alarm, maar de paniek in de ogen van de mensen maakt je bewust van de angst die er is.
We blijven nog lang kletsen en inventariseren de nood voor de komende weken.
Wat hebben jullie nodig? Hoe kunnen wij helpen?
Petje af voor het lokale team. Ze bemoedigen de mensen. Omdat zij deze kampen elke dag bezoeken met hulpgoederen, speelgoed, een projector en films, zie je dat het echt overkomt.
Er is een basis van vertrouwen voor de lange termijn.
Laat in de middag eten we samen met het lokale team en ik ben onder de indruk van hun visie en liefde voor de mensen.
Als ik 's avond laat thuis kom, ben ik dankbaar voor deze lessen, maar ook in de war.
We hopen de komende tijd betrokken te blijven bij dit werk..