De Vinger...

Bij het zoeken van een toepasselijke titel voor deze post, moet ik gelijk denken aan Herman Finkers.
De "vinger" uit Aadorp... en natuurlijk zijn passie voor EHBO...

Vorige week ging ik opgewekt naar de Kliniek, lekker weertje, de patienten zaten al te wachten, en ik had bedacht om een extra kast voor de dossiers te maken.

Al snel had ik zo'n 30 plankjes op maat gezaagd.
De zaag die ik geleend heb werkt echt fijn.
Maar dan...
in een fractie van een seconde glijdt de laatste plank weg.
Ik probeer de situatie te redden door de plank op te vangen....
een steek, bloed druppelt omlaag... Ik kijk naar m'n middelvinger waarvan het topje mooi gespleten is, de rechterkant hangt er een beetje bij, ik begin gelijk misselijk en duizelig te worden.
Ik duw het hangende stukje weer terug en beluit er maar niet weer naar te kijken.


Hup in de becak naar het ziekenhuis.

Daar wordt ik fantastisch geholpen door Amos, de verpleegkundige. (rechts op de foto) Mintje komt even om de hoek kijken en ook mijn directeur laat zijn gezicht zien. Ik kon me niet meer op de patienten concentreren, ik dacht eerst naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met Marcel is. Bijzondere kerel! Ongeveer 15 hechtingen, achteraf iets te dicht bij elkaar...M'n nagel die ik zo keurig gespleten had er af getrokken.. Auutssch.

Er is even verwarring, want de verpleegkundige heeft mijn Papua achternaam opgeschreven en omdat een wit gezicht niet bij de naam past lopen ze me een paar keer voorbij... Bij beroep wordt netjes Boer ingevuld, ook hier verloochen ik m'n Grunnengse roots niet...

De wond lijkt snel te genezen, maar zaterdag op zondag wordt ik wakker met een akelige pijn. Alsof er iemand met een hamer op m'n vinger had geslagen. Als een deel van het lichaam lijdt, lijd de rest van het lichaam mee. Mijn 'gezonde' vingers naast m'n middelvingers doen zelfs zeer, terwijl er niets mee aan de hand is...

Als ik zondagmorgen buiten loop, vraagt mijn buurvrouw, die een klein kliniekje runt, hoe het gaat.
Ik vertel haar dat de wond goed lijkt, maar dat het zo zeer doet.
Kom maar even binnen zegt ze, Dokter Jan komt zo langs, dan kan hij gelijk even kijken.

Dat heb ik geweten, een korte blik, snelle diagnose:Ontstoken!
Kom maar mee.
Even later verga ik weer van de pijn. De Dokter haalt eerst een stuk of zes hechtingen eruit en perst dan mijn vinger als een citroen uit.
Doet het zeer vraagt hij? Ik kreun namelijk nogal en heb de tranen in m'n ogen staan.
Nee hoor, zeg ik met een zo vast mogelijke stem.
Dokter Jan lacht...
Ik niet, maar ik ben enorm dankbaar dat ik hem vandaag tegen het lijf liep.
Voordat hij m'n vinger verbindt check ik vlug of het topje er nog opzit....

Nu om de twee dagen op controle. Aan de antibiotica. De pijn zakt steeds meer weg.
Pfff.... Dat hebben we ook weer overleefd...