Ibu Tika runt sinds de dood van haar man zes jaar geleden een klein kioskje om voor haar driekinderen te zorgen. Een paar dagen geleden reed ik voorbij haar huis, maar het gekke was, dat haar huis er niet meer stond. Ben ik nu gek? Op de terugweg nog maar es goed kijken.
Geen huis, wat is er aan de hand. Ik vraag het aan een van de buren.
Blijkt dat haar huis is afgebrand toen ik in Danokit was. Ze verkoopt ook benzine, dus dat verklaart waarschijnlijk waarom het huis helemaal weg is.
Ik vraag waar ze is en hoor dat ze iets verderop in een hotel verblijft.
Als ik 's avonds thuis zit, laat de gedachte me maar niet los... Mintje, ik ga even bij Ibu Tika om de hoek kijken. Misschien kunnen we iets doen.
Bij binnenkomst schrik ik me een hoedje. Ibu Tika en haar drie kinderen hebben derdegraads brandwonden vanaf hun knieen. Verder hebben ze brandwonden op hun armen en gezicht.
Als Ibu Tika me ziet kan ze alleen maar huilen.
Ik heb er ook geen woorden voor.
Er druppelen steeds meer mensen binnen terwijl ik de situatie langzaam tot me door laat dringen.
Alles weg, ze hebben alleen nog de kleren die ze dragen.
Ze leven nog, dat wel.
De andere gasten beginnen te zingen en bidden en overhandigen Ibu Tika een envelop met geld.
Ik voel me enorm klein. Super om te zien dat de lokale kerk leeft en er is!
Opnieuw sta ik ergens met lege handen. Ben ik degene die leert...
Bid je mee voor Ibu Tika en haar drie kinderen? Dankjewel!
1 opmerking:
Wat een toestand! maar wat ontzettend mooi dat daar kerkzijn zo handen en voeten krijgt! Zal zeker bidden voor deze dappere dame en haar kinderen.
Groetjes
Tamara
Een reactie posten