Voetballen...

Graag wil ik jullie wat vertellen over Papua United. Vorig jaar december werd ik gevraagd om in een bijzondere kampung, een half uurtje buiten Wamena te trainen.
De kampung heet Jagara en ligt tussen de bergen.

Het is een prachtige plek, meestal pikken we de eerste groep kinderen op bij de moskee en het kantoor van de "kepala desa" (het hoofd van het dorp).
Daarna rijden we door tot een klein katholiek kerkje een kilometer verderop.
Dan nog een stukje lopen, twee riviertjes oversteken, op en neer en ja hoor... Daar ligt het veld.
Het veld dat eerst vol met struiken en stenen was bezaaid, veranderde langzamerhand in een voetbalveld. Zelfs de cornervlaggen ontbreken niet.

Wat begon met deze jongens is in een jaar uitgegroeid naar een proffesioneel jeugdteam.
Marnus en Amos helpen mij bij het coachen. We kregen ballen, shirts, echte goals met netten en op dit moment wachten we op speciale Chevrolet ballen uit Amerika. We hopen dat we ook shirts en ballen kunnen regelen voor de andere teams.

We voetballen niet alleen, we praten over het leven en leren lifeskills.
Ik luister naar de verhalen, school, dromen over hun toekomst.
De coaches hebben een belangerijke rol voor deze jongens.

Vaak is er een gelegenheid om niet alleen een voetbalvaardigheid te leren, maar ook een levensvaardigheid, hoe help je een vriend in nood, vertel je over HIV/Aids...
Een schijnbeweging is een truckje, maar als je die beweging oefent en daarna in een wedstrijd kunt gebruiken dan wordt het een vaardigheid. Zo is het ook met de 'truckjes' die we in het leven leren.
Als je niet oefent en leert, blijven het truckjes....

Vandaag kwam mijn passie voor Jezus zomaar voorbijrollen.

Twee jongens hadden eerder vandaag voetbalschoenen van een andere jongen gestolen.
Een moeder kwam verontwaardigt het veld op, de jongens met hangend hoofd mee om de voetbalschoenen terug te geven. Anis had ook wel hele mooie schoenen, en ja als jij dan met blote voeten speelt...

Ik spreek vlug even met Mattius, een van de oudere jongens en vraag hem om me te helpen.
We fluisteren even en glimlachend loopt hij naar de ballen.
De training begint. Twintig minuten later komen Onoe en Jimmie met betraande ogen terug.

Ik fluit en roep "Wetni wetni..." (De lokale woorden voor verzamelen). De spanning is te snijden.
De kids weten dat er een straf zal volgen. Discipline noemt Marcel dat...... :)

Niet lang daarna staan we in de kring.
Ik leg uit dat Onoe en Jimmie iets gedaan hebben waarvoor ze "straf" krijgen.

Allebei honderd keer opdrukken.
Er gaat een zucht door de groep, dat is wel erg veel...
Onoe en Jimmie lijken opgelucht. Thuis hadden ze een flink pak slaag gekregen..
OK zeg ik, we kunnen het ook als team doen, ff rekenen, iedereen twintig keer.
Het hele team lijkt opgelucht.
De groep gaat akkoord.

Dan staat Mattius op.
Coach, wat nou als ik het alleen doe voor de hele groep.
De andere jongens kijken hem verbijsterd aan. Die is gek. In deze cultuur is dit een raar fenomeen.
Iemand opzadelen met een straf is slim, maar dit...

Ik kijk Mattius aan, hij blijft serieus kijken, langzaam kijk ik de groep rond. Het is heel erg stil.
Ok zeg ik, dat mag... twintig keer.
Mattius begint en we tellen allemaal hardop mee.
1...2...3...4....5............................20...
Uitgeput gaat Mattius terug naar zijn plaats in de kring.
De jongens beginnen allemaal te klappen.

Mattius, super dat je dit hebt gedaan.
Weet je, je doet me denken aan iemand die ook zoiets heeft gedaan voor ons allemaal.
Alle mensen waren schuldig, maar hij stapte naar voren en zei: Wat als ik het doe, voor iedereen.
Hij was niet schuldig, maar toch nam hij de straf op zich.

Zo is Jezus voor ons aan het kruis gestorven. Hij vindt je speciaal.
Weet je hoe bijzonder het was wat Mattius net voor ons deed.
Weet je hoe speciaal het is wat Jezus voor ons heeft gedaan.

Ik geef een knipoog naar Mattius. Bedankt jongen. Een glimlach van oor tot oor. Graag gedaan!
We gaan door met de volgende oefening en als laatste natuurlijk een weergaloos partijtje.


Zoals altijd sluiten we af met onze yell: Papua United... YEEAAAHH!!!

Pappa, zegt Thomas als we weggaan,  we worden steeds beter he!
Trots lopen we met z'n vijfentwintigen terug door de rivier.