Surat Jalan...

Vanmiddag schoot het me ineens te binnen: O ja, ome Jos moet nog een Surat jalan.
Dat is een soort reisvergunning voor als hij door Papua trekt. Dit moet namelijk binnen 24 uur na aankomst geregeld zijn. Hoe laat is het? Ok, kan nog net.

Ik op de fiets naar het politiebureau gewapend met kopie paspoort en pasfoto's.
Er hangt een wat vreemde sfeer in de buurt van het politiebureau.
Groepjes mensen hangen rond...
Ik rij de straat van het politiebureau in en als ik rechts kijk zie ik een heleboel papua's met pijl en boog op de grond zitten.
Net als ik de straat in rij gaan ze staan en beginnen ze allemaal hard te schreeuwen. Met pijl en boog en speren in de hand komen ze achter mij aangerend. Eerst begin ik wat zenuwachtig te lachen, is dit voor opnames of zo?

Daarna krijg ik het een beetje benauwd, helemaal als ik voor mij een heleboel politie en militairen zie.
Mitrailleur in de aanslag.
Een politieagent schreeuwt tegen mij: Wat kom je doen?
Ik roep terug: ik kom een Surat Jalan halen....
Rij dan maar door! schreeuwt hij. Dat doe ik graag want de gewapende krijgers komen wel heel dichtbij.
Op het grasveld voor het politiebureau zitten honderden mensen in twee groepen tegenover elkaar en de gewapende mannen voegen zich nu bij de meest rechtse groep.

Ik ben intussen bij het kantoor van de Surat Jalan aangekomen en parkeer mijn fiets nogal stuntelig. Een beetje onrustig vraag ik de eerste de beste politieman die ik tegen het lijf loop, wat er aan de hand is.
Hij legt me uit dat de twee stammen de problemen rond de moorden een paar weken geleden gaan oplossen op de manier die in deze cultuur gewoon is.
Er moet een prijs betaald worden aan de slachtoffers.
175 varkens hangen achter het politiebureau aan stokken. Ze leven nog en laten dat ook weten, wat kunnen die beesten hard krijssen. Op dit moment is de waarde van 1 varken is ongeveer 1000 euro.
Omgerekend gaat het dus om een slordige 175.000 euro en je snapt dat dat de ene stam nogal wat kost.

De spanning is goed te voelen. Terwijl ik sta te kijken en wat foto's met m'n telefoon probeer te maken, wordt er een medewerker gezocht die mij kan helpen met m'n Surat Jalan.
Al snel komt er een hoge pief op mij af die me verteld dat ik geen foto's mag maken.
Ok, ok.
De Surat Jalan is deze keer snel geregeld want ze willen zelf ook niets missen van deze gebeurtenis.
De Papuase politieman vraagt mij hoe dat nu in Nederland gaat als er iemand wordt vermoord.
Ik leg uit dat diegene dan waarschijnlijk wordt opgepakt en naar de gevangenis gaat.
O, ja? en de familie dan, wat moeten die betalen aan de slachtoffers? Niks zeg ik, die hebben er niets mee te maken. Hij blijft z'n hoofd maar schudden. Als zijn baas binnen komt legt hij gelijk uit dat het in Nederland veel goedkoper is om iemand te vermoorden.... Tsjaaa.
Ik krijg toestemming om toch wat foto's te maken en fiets met een hoofd vol gedachten terug naar huis.
Met een Surat Jalan die veels te lang geldig is :)