Vanimo...

Het is al weer twee weken geleden dat Marc zijn paspoort in Sentani aan is gekomen.

In die twee weken maar een paar keer bij de immigratiedienst langs om te vragen hoe het nou precies moet met Marc zijn visum. Geen zorgen, dat komt voor elkaar….

Omdat de lange reis naar Jakarta nog fris in het geheugen zit, willen we voor onze nieuwe visa graag naar Vanimo in PNG. Het lijkt erop dat dat niet mag, maar na een gesprekje met immigratie krijgen we toestemming om toch naar Vanimo te gaan.
Eerst het visum naar PNG aangevraagd en dankzij hard werk van onze vrienden op het GIDI kantoor en behulpzame mensen van immigratie hoefden we niet met Marc naar immigratie voor zijn visum.
Binnen een week is onze nieuwe visum aanvraag ook geregeld en zijn de telexen vanuit Jakarta naar Vanimo verstuurd. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat het allemaal geregeld zou kunnen worden.

Kort verslag van onze trip naar Vanimo:

Maandagmorgen 6:00 ‘s morgens vertrekken we met de taxi naar de grens. We hopen daar om 8:00 te zijn, want dan gaat de grens open.  We hebben een strak schema, want we hopen op 1 dag heen en weer  te gaan.

Verschillende andere mensen hebben ervaring en we zijn gewaarschuwd dat we onder een strak tijdschema zitten en dat de kans groot is dat we in Vanimo moeten overnachtten.
Om half negen komen de medewerkers van de grenspost aan en zo gauw als we de grens over gaan verliezen we een uur vanwege het tijdsverschil. Om 9:45 PNG tijd gaan we de grens over en vullen we onze aankomstformulieren in. Iets over tien zitten we in de taxi op weg naar het indonesische consulaat in Vanimo. Na 5 minuten moeten we alweer stoppen bij een militaire post om onze paspoorten te laten zien. We beginnen ons voor te bereiden op een nachtje Vanimo… We zijn al een uurtje achter op schema…. Terwijl alles aardig velkkenloos verloopt.... tijd vliegt....

De taxi chauffeur rijdt lekker door en we toeren door een prachtige omgeving langs de kust. Iets over 11 komen we aan bij het consulaat. Hier moeten we 7 formulieren invullen voor onze visum aanvraag. Anoek, Mintje en ik gaan zitten aan een tafeltje en beginnen als een gek te schrijven. Om 12:00 gaat het consulaat twee uur dicht. Ik vraag of we het visum vandaag nog kunnen krijgen.

De medewerker kijkt me moeilijk aan, werpt een blik op zijn horloge en onze huilende Marc en zegt: “Dan moet je wel opschieten..”  We beginnen nog sneller te schrijven. Om 11:40 leveren we onze formulieren, pasfoto’s en paspoorten in. We wachtten tot 12:00, maar het enige wat we horen is dat ze dicht gaan voor lunch break, kom om twee uur maar weer terug…

We gaan met het hele gezin op weg naar de supermarkt om wat eten te kopen en wat geld te wisselen om degenen van wie we de Kina’s  hebben geleend te kunnen terug betalen.
Als dat gelukt is gaan we naar het strand waar we heerlijk kunnen zitten. Stefan en Naomi gaan lekker zwemmen. Het lijkt bijna een vakantietripje.

om kwart voor twee begint het te druppelen…
Tuut-tuut…
Onze taxi chauffeur die ons van de grens naar het consulaat heeft gereden steekt z’n hoofd uit het raampje. Gelukt? Vraagt hij.
Nog niet we moeten zo eerst weer naar het consulaat.

Stap maar in ik rij jullie wel… Ondertussen is de regen goed begonnen, dus we gaan graag op zijn aanbod in. Om kwart over twee hebben we onze paspoorten met tijdeljk visum en rijden we weer terug naar de grens. Marcel belt vlug met pak Tommy die aan de andere kant van de grens op ons wacht. Als we er voor vier uur niet zijn zou hij terug gaan om ons de volgende dag op te pikken.

Gelukkig is dat niet nodig, een uurtje later passeren we de grens, nemen we afscheid van onze chauffeur en kunnen we weer door naar Sentani.
We genieten nog een dagje van Anoek en Thomas in Sentani en als ik dit schrijf zijn we weer terug in Wamena. Bijzonder hoe alles in de afgelopen weken goed is gekomen. God zorgt en luistert naar gebed!