De Vinger...

Bij het zoeken van een toepasselijke titel voor deze post, moet ik gelijk denken aan Herman Finkers.
De "vinger" uit Aadorp... en natuurlijk zijn passie voor EHBO...

Vorige week ging ik opgewekt naar de Kliniek, lekker weertje, de patienten zaten al te wachten, en ik had bedacht om een extra kast voor de dossiers te maken.

Al snel had ik zo'n 30 plankjes op maat gezaagd.
De zaag die ik geleend heb werkt echt fijn.
Maar dan...
in een fractie van een seconde glijdt de laatste plank weg.
Ik probeer de situatie te redden door de plank op te vangen....
een steek, bloed druppelt omlaag... Ik kijk naar m'n middelvinger waarvan het topje mooi gespleten is, de rechterkant hangt er een beetje bij, ik begin gelijk misselijk en duizelig te worden.
Ik duw het hangende stukje weer terug en beluit er maar niet weer naar te kijken.


Hup in de becak naar het ziekenhuis.

Daar wordt ik fantastisch geholpen door Amos, de verpleegkundige. (rechts op de foto) Mintje komt even om de hoek kijken en ook mijn directeur laat zijn gezicht zien. Ik kon me niet meer op de patienten concentreren, ik dacht eerst naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met Marcel is. Bijzondere kerel! Ongeveer 15 hechtingen, achteraf iets te dicht bij elkaar...M'n nagel die ik zo keurig gespleten had er af getrokken.. Auutssch.

Er is even verwarring, want de verpleegkundige heeft mijn Papua achternaam opgeschreven en omdat een wit gezicht niet bij de naam past lopen ze me een paar keer voorbij... Bij beroep wordt netjes Boer ingevuld, ook hier verloochen ik m'n Grunnengse roots niet...

De wond lijkt snel te genezen, maar zaterdag op zondag wordt ik wakker met een akelige pijn. Alsof er iemand met een hamer op m'n vinger had geslagen. Als een deel van het lichaam lijdt, lijd de rest van het lichaam mee. Mijn 'gezonde' vingers naast m'n middelvingers doen zelfs zeer, terwijl er niets mee aan de hand is...

Als ik zondagmorgen buiten loop, vraagt mijn buurvrouw, die een klein kliniekje runt, hoe het gaat.
Ik vertel haar dat de wond goed lijkt, maar dat het zo zeer doet.
Kom maar even binnen zegt ze, Dokter Jan komt zo langs, dan kan hij gelijk even kijken.

Dat heb ik geweten, een korte blik, snelle diagnose:Ontstoken!
Kom maar mee.
Even later verga ik weer van de pijn. De Dokter haalt eerst een stuk of zes hechtingen eruit en perst dan mijn vinger als een citroen uit.
Doet het zeer vraagt hij? Ik kreun namelijk nogal en heb de tranen in m'n ogen staan.
Nee hoor, zeg ik met een zo vast mogelijke stem.
Dokter Jan lacht...
Ik niet, maar ik ben enorm dankbaar dat ik hem vandaag tegen het lijf liep.
Voordat hij m'n vinger verbindt check ik vlug of het topje er nog opzit....

Nu om de twee dagen op controle. Aan de antibiotica. De pijn zakt steeds meer weg.
Pfff.... Dat hebben we ook weer overleefd...

Neri en Yana....

Heb ik jullie al eens verteld over Neri en Yana?
Ze zijn twee bijzondere Papua's.
Zo gewoon... lijkt het.

Neri en Yana zijn ongeveer vijf jaar geleden getrouwd. Zelf hebben ze geen kinderen.
Toch zijn ze altijd druk met hun 23 kids..... Hier wonen ze nu nog:

Per 31 januari moeten ze hun huis uit. Dat vertelden ze ons een paar dagen geleden met tranen in hun ogen... Ik kwam gewoon even buurten en ben er niet op voorbereid. Ik heb ook geen oplossing en raak een beetje in paniek....
Marcel wil jij bidden? 46 kinderogen + Neri en Yana kijken me hoopvol aan.
Misschien denken ze wel: Marcel heeft Enius ook geholpen met het bouwen van z'n nieuwe huis...
Ik voel me een beetje verlegen met de situatie en brabbel iets van:

Ok... Heer ik snap hier ook niets van. Ik heb geen idee hoe het moet..
U belooft dat als we U aanroepen er antwoord komt.
Ik weet niet hoe ik moet helpen of wat Neri en Yana en hun kids moeten doen.
Alstublieft geef een oplossing voor deze geweldige mensen...
Amen

Met ongeveer een week te gaan belt Neri me vandaag op. Ik ben net wakker, slecht geslapen vanwege m'n vinger (Blogpost daarover volgt..) en neem een beetje geirriteerd de telefoon op.

Met Marcel...
Hoi Marcel, met de Bupati...(Burgemeester)
Zucht.....hahaha .Hoi Neri, wazz upp?
Kun je me helpen vandaag? Ik heb hout en we gaan beginnen met bouwen. Een noodhuis.

Het is altijd leuk om naar Neri toe te gaan. Neri is een grappige kerel en weet je altijd aan het lachen te maken. vaak kom ik met buikpijn van het lachen bij ze weg...
Eerlijk is eerlijk regelmatig ook met een betraand gezicht dat ik bewaar voor als ik op weg ben naar huis. Ieder kind heeft z'n eigen verhaal en daarnaast komen er regelmatig andere straatkinderen om hulp aankloppen. En nooit tevergeefs! In Wamena zijn er tussen de 500 en 800 straatkinderen, ze houden zich in leven met kartonnetjes op motoren leggen, auto's wassen, stelen, sex voor eten en ga zo maar door.

Neri en Yana krijgen bijna geen hulp, niet van de regering of de kerk, soms van een paar vrienden. Yana is leerkracht op een school en van haar salaris plus van de benzine die ze bij hun huis verkopen, zorgen ze voor 'hun' kids. Regelmatig 'vasten' ze zodat hun kinderen kunnen eten.

Nou ja, terug naar vandaag. Ik kom aan bij Neri en Yana. Ze zijn enthousiast, ze gaan een noodhuis bouwen. Ik vraag: Waarmee?
Ze kijken me verbaasd aan... Met hout natuurlijk....de kids zijn al naar de nieuwe lokatie om de grond klaar te maken.

Ik kijk met grote ogen naar de kleine stapel balken die er klaar ligt....
Met allerlei vragen in m'n hoofd beginnen we de stapel in de auto, die ik kon lenen, te laden.

Neri ziet me denken en als we bij de nieuwe lokatie zijn aangekomen, zegt hij:
We hebben toch gebeden, dus God gaat antwoorden, geloof je dat niet?
Hij krijgt een grote smile op z'n gezicht.
Eerlijk? vraag ik
Tuurlijk! zegt hij.
Ik weet het niet zeg ik.....
Nou ik geloof het wel zegt tie...Geeft me een klap op de schouder en roept de kids bij elkaar.

Later stuurt hij me een sms-je. Gereedschappen kunnen we lenen. We hebben ook al spijkers, 150 platen zink voor het dak, zand, stenen. Er komt ook een timmerman helpen.. We hebben alleen nog een kub balken van 5 bij 5 nodig.

Wat denk jij. Komen die balken er? Komt dat noodhuis er?
En dan?
We houden je op de hoogte!!

Update: http://familiekooijmans.blogspot.com/2014/03/neri-en-yana-vervolg.html

Voetballen...

Graag wil ik jullie wat vertellen over Papua United. Vorig jaar december werd ik gevraagd om in een bijzondere kampung, een half uurtje buiten Wamena te trainen.
De kampung heet Jagara en ligt tussen de bergen.

Het is een prachtige plek, meestal pikken we de eerste groep kinderen op bij de moskee en het kantoor van de "kepala desa" (het hoofd van het dorp).
Daarna rijden we door tot een klein katholiek kerkje een kilometer verderop.
Dan nog een stukje lopen, twee riviertjes oversteken, op en neer en ja hoor... Daar ligt het veld.
Het veld dat eerst vol met struiken en stenen was bezaaid, veranderde langzamerhand in een voetbalveld. Zelfs de cornervlaggen ontbreken niet.

Wat begon met deze jongens is in een jaar uitgegroeid naar een proffesioneel jeugdteam.
Marnus en Amos helpen mij bij het coachen. We kregen ballen, shirts, echte goals met netten en op dit moment wachten we op speciale Chevrolet ballen uit Amerika. We hopen dat we ook shirts en ballen kunnen regelen voor de andere teams.

We voetballen niet alleen, we praten over het leven en leren lifeskills.
Ik luister naar de verhalen, school, dromen over hun toekomst.
De coaches hebben een belangerijke rol voor deze jongens.

Vaak is er een gelegenheid om niet alleen een voetbalvaardigheid te leren, maar ook een levensvaardigheid, hoe help je een vriend in nood, vertel je over HIV/Aids...
Een schijnbeweging is een truckje, maar als je die beweging oefent en daarna in een wedstrijd kunt gebruiken dan wordt het een vaardigheid. Zo is het ook met de 'truckjes' die we in het leven leren.
Als je niet oefent en leert, blijven het truckjes....

Vandaag kwam mijn passie voor Jezus zomaar voorbijrollen.

Twee jongens hadden eerder vandaag voetbalschoenen van een andere jongen gestolen.
Een moeder kwam verontwaardigt het veld op, de jongens met hangend hoofd mee om de voetbalschoenen terug te geven. Anis had ook wel hele mooie schoenen, en ja als jij dan met blote voeten speelt...

Ik spreek vlug even met Mattius, een van de oudere jongens en vraag hem om me te helpen.
We fluisteren even en glimlachend loopt hij naar de ballen.
De training begint. Twintig minuten later komen Onoe en Jimmie met betraande ogen terug.

Ik fluit en roep "Wetni wetni..." (De lokale woorden voor verzamelen). De spanning is te snijden.
De kids weten dat er een straf zal volgen. Discipline noemt Marcel dat...... :)

Niet lang daarna staan we in de kring.
Ik leg uit dat Onoe en Jimmie iets gedaan hebben waarvoor ze "straf" krijgen.

Allebei honderd keer opdrukken.
Er gaat een zucht door de groep, dat is wel erg veel...
Onoe en Jimmie lijken opgelucht. Thuis hadden ze een flink pak slaag gekregen..
OK zeg ik, we kunnen het ook als team doen, ff rekenen, iedereen twintig keer.
Het hele team lijkt opgelucht.
De groep gaat akkoord.

Dan staat Mattius op.
Coach, wat nou als ik het alleen doe voor de hele groep.
De andere jongens kijken hem verbijsterd aan. Die is gek. In deze cultuur is dit een raar fenomeen.
Iemand opzadelen met een straf is slim, maar dit...

Ik kijk Mattius aan, hij blijft serieus kijken, langzaam kijk ik de groep rond. Het is heel erg stil.
Ok zeg ik, dat mag... twintig keer.
Mattius begint en we tellen allemaal hardop mee.
1...2...3...4....5............................20...
Uitgeput gaat Mattius terug naar zijn plaats in de kring.
De jongens beginnen allemaal te klappen.

Mattius, super dat je dit hebt gedaan.
Weet je, je doet me denken aan iemand die ook zoiets heeft gedaan voor ons allemaal.
Alle mensen waren schuldig, maar hij stapte naar voren en zei: Wat als ik het doe, voor iedereen.
Hij was niet schuldig, maar toch nam hij de straf op zich.

Zo is Jezus voor ons aan het kruis gestorven. Hij vindt je speciaal.
Weet je hoe bijzonder het was wat Mattius net voor ons deed.
Weet je hoe speciaal het is wat Jezus voor ons heeft gedaan.

Ik geef een knipoog naar Mattius. Bedankt jongen. Een glimlach van oor tot oor. Graag gedaan!
We gaan door met de volgende oefening en als laatste natuurlijk een weergaloos partijtje.


Zoals altijd sluiten we af met onze yell: Papua United... YEEAAAHH!!!

Pappa, zegt Thomas als we weggaan,  we worden steeds beter he!
Trots lopen we met z'n vijfentwintigen terug door de rivier.