Mintje naar Tolikara...

Soms maak je dingen mee in je leven die zo verassend anders en leuker zijn dan je had verwacht. Voor mij was dat de trip naar Tolikara. Ira, een lokale vrouw uit Tolikara, had mensen van de kliniek uitgenodigd om met haar mee te gaan naar Tolikara. De reden was dat ze mensen nodig heeft om met haar mee te denken en advies te geven. Ik wilde al heel graag een keertje naar dit gebied toe en Justine (hoofdverpleegkundige en vriendin) wilde wel mee.

Ira is ongeveer een jaar geleden begonnen met de stichting “wa shalom”. Ze is geinspireerd door wat een lokale organisatie doet in een ander gebied en heet het verlangen om iets voor haar volk te mogen betekenen. Ze wil de kerken meekrijgen en investeert veel in het leggen van relaties en het uitleggen van haar visie “door de mensen, voor de mensen”.

Maandagochtend vertrokken we naar Karubaga (stad in Tolikara) met de Strada, een soort jeep. We moesten een paar uur wachten totdat er genoeg passagiers waren om te mogen vertrekken.  De weg naar Karubaga is ongeveer 4 uur rijden. Het is een weg door en over de bergen heen. Soms is de weg best goed en soms ongelooflijk slecht. Af en toe stopten we omdat de accu los schoot, maar we waren er sneller dan ik had gedacht. Toen  we aankwamen in Karubaga was het al later dan gepland en waren de kliniek en het ziekenhuis dat we wilden bezoeken al dicht. We reisen gelijk verder naar Biuk achterop de motor. Biuk ligt midden tussen de bergen in, dus we moesten omhoog met de motor en dan verder met slingerweggetjes de bergen in. Eerst vond ik het wat eng, maar al snel genoot ik ervan met volle teugen. Wat is het daar mooi! Na een half uurtje kwamen we aan. Een prachtige plek aan de zijkant van een berg. Het bleek de ontmoetingsplek te zijn van alle GIDI kerken in Biuk. Het was Maandag en precies de dag dat de klassis van de kerken bijelkaar kwamen. Ik vond het indrukwekkend dat toen we aankwamen ze al op ons zaten te wachten buiten. Ira legde uit dat we ze eerst gingen begroeten, wa wa wa wa. Ik keek af wat Ira en Justine deden en was geraakt door de manier ik werd welkom geheten. Als groet pak je elkaar bij de onderarmen en drukt elkaar van boven naar beneden en weer terug in de armen. Je zegt wa wa wa en klikt dan met de knokkels van je vingers tegen elkaar aan. We gingen op de grond zitten en stelden ons voor. Alles wat ik zei werd vertaald in Lani. Justine legde uit dat we niet kwamen om een oplossing te brengen, wel om aan te moedigen en om mee te denken. Het is belangrijk, zei ze, dat de kerk zelf verantwoordelijk is. Ira was erg onder de indruk dat ze het gebouw voor de kliniek al hadden afgemaakt.

Trots lieten ze ons later het gebouw zien en werd er gepraat over plannen voor de toekomst. De kerk richt zich nu eerst op de gezondheidszorg, want er is grote zorg over de toestand van veel mensen in de dorpen. Ik werd diep geraakt door de bewogenheid van deze mannen voor hun eigen mensen. Het plan voor deze kliniek is dat er gestart gaat worden met simpele zorgverlening door 5 kadermensen*. We hebben een tijd met de mannen gepraat en naar Ira geluisterd. Daarna werden we geroepen om te eten in de hunai (een prachtige grote honai dat dient als kantoor voor de Classis). Daarna hebben we nog een tijd buiten gezeten en gekletst. Toen het donker werd zijn we in de honai(woonhut) gaan zitten en bij het vuur. Er waren bedden voor ons klaar gelegd en ik ben vroeg gaan slapen. Van te voren had ik er zo tegen op gekeken en nu lag ik zo heerlijk warm op mijn matrasje te luisteren naar alle stemmen en geluiden. Ik heb heerlijk geslapen en werd op een gegeven moment wakker van luid gepraat  in Lani en zag Justine en Ira zitten eten met alle mensen in de honai. Ik voelde me te moe om te gaan zitten en ben heerlijk weer gaan slapen. Later hoorde ik dat ze later op de avond varkensvlees hadden gebracht als welkom. ’s Morgens werd ik gewekt door gezellige geluiden en de warmte van het vuur. Moest even wennen aan de rook. Er was nog varkensvlees over en dat werd weer opgewarmd voor ons. De eerste keer dat ik heb ontbeten met varkensvlees en rijst. Ira legde me uit dat in haar cultuur je pas echt welkom voelt als er een paar varkens worden geslacht voor je. Nu voelde ik me nog meer welkom!! Ik kon goed in het Indonesisch spreken met Ira en Justine, maar met de anderen had ik een vertaler nodig. Dit was enorm goed voor mij om mee te maken. Als je de lokale stamtaal niet hebt is het erg moeilijk om de mensen te begrijpen en zit er toch een afstand tussen. Gebruik maken van lokale mensen is cruciaal als je zorg wil verlenen.
Na het ontbijt moesten we haasten want de mannen met motoren stonden al boven op ons te wachten. Het was even een klim naar boven, maar de beloning was een prachtig uitzicht. Wat had ik genoten in Biuk en was ik vol van indrukken.

Na  een prachtige rit van 2 uur achterop de motor kwamen we aan in Panaga. Ik genoot zo van het uitzicht op de bergen. We reden op de bergpassen over de bergen. Af en toe stopten we en legde Ira mij uit in welk gebied we waren of hoe de weg heette. Op een gegeven moment waren we op de weg “adu Mama”en konden we aan de andere kant (van de ene berg naar de andere) Panaga zien liggen. Het greep me allemaal zo aan, ik genoot zo en was gewoon zo onder de indruk waar de Heere mij bracht. Het gevoel alles los te kunnen laten en gewoon laten komen wat er voor me lag.
In Panaga is een guesthouse waar we verbleven. In datzelfde huis hadden de dominees hun klassisvergadering die dag. Rond een uur of drie werden we uitgenodigd bij die vergadering, zodat Ira kon delen over haar plannen. Justine en ik stelden ons voor en we legde uit waarom we in Panaga waren. Ik wilde vooral naar de mannen luisteren en hen aanmoedigen. Weer was ik onder de indruk van de bewogenheid van de mannen en de drang om iets te doen aan hun situatie. Ze zijn erg bezorgd over de hoeveelheid  van sterfgevallen en ziektes. Voelen zich aan hun lot overgelaten door de overheid. Tijdens het gesprek kwam ik er achter dat een meneer geen pendeta is, maar dat hij kader is en vroeger nog is opgeleid door “missie”. Later kwam zijn vrouw er ook bij en legden zij uit dat werken als kader voor de overheid en ondanks er niemand is die in de Puskesmas werkt, zij die nog enigszins openhouden voor zieke mensen die langs komen. Zij hebben toegang tot medicijnen en bezoeken ook mensen in de kampung. Weer was ik onder de indruk hoe de Heere bezig is in mensen en ze motiveert om voor Hem te werken zelfs als niemand ze opmerkt.
Toen de vergadering afgelopen was zijn we met de 2 kadermensen gebracht naar de Puskesmas.

Een prachtig gebouw, met vele kamers en mogelijkheden om patienten te behandelen. Het echtpaar heeft een sleutel van het gebouw en gebruikt het gebouw om de medicijnen te gebruiken. Ze vertelden dat de het hoofd van de Dinas (hoofd van de plaatselijke gezondheidszorg)1 maal per drie maanden komt (of minder) om de rapportage te doen en om medicatie te brengen. Eerst kregen we de indruk dat er bijna geen medicijnen zijn, maar toen we binnen in het gebouw keken zagen we een kamer vol medicijnen, goede medicijnen. Na verder praten gaf het echtpaar aan niet te weten wat te doen met al die medicatie, hun kennis stamt af van jaren geleden.
Ik ben diep geraakt door dit echtpaar, dat nog steeds trouw aan het werk is ondanks de zware omstandigheden. Ze wonen naast de Puskesmas(Kliniek) en dat houdt in dat ze ook dag en nacht klaar moeten staan voor zieke mensen. Nadat we afscheid van hen hadden genomen gingen we terug naar het guesthouse. We gingen er vroeg in en werden s’morgen wakker geschud door een aardbeving. Na ontbijt gingen we weer achter op de motoren terug naar Karubaga en vandaar weer terug met een Strada, die halverwege de reis een wiel verloor! Gelukkig konden we later achterop een andere auto verder rijden en kwamen we weer veilig aan in Wamena.
Wat een indrukken heb ik opgedaan, wat is er veel om over na te denken en door te praten met de mensen hier. Gemakkelijke oplossingen zijn er niet, maar ik heb mogen zien hoe de Heere lokale mensen aanzet om stappen te zetten en we vertrouwen dat Hij Zijn werk zal afmaken.Maar wat ben ik er vol van! Wat ben ik opnieuw geinspireerd met wat de Heere aan het doen is hier in Papua en diep geraakt door mijn broers en zussen in deze wereld.
“Heer laat niet varen het werk van Uw handen”.

Goud...

“Wat heb je aan je centen Piet, als je poepen moet en je kunt het niet”

                                               Toon Hermans.

Pfff.... Heerlijk dat zit erop. Ik heb net de kinderen naar school gebracht. Als ik het hek wil opendoen zie ik ze zitten op het bankje naast onze deur,  een vrouw en een jongen.  Pagi (Goedemorgen) zeg ik vriendelijk, maar van binnen irriteer ik me. Wat doen jullie in mijn tuin? Maar als de vrouw uitlegt dat ze familie van Sara is, is dat gevoel  van irritatie gelijk weg.Wat komen jullie doen? Willen jullie Sara spreken? Ze is vast binnen....

 ”Emas” stamelt de vrouw.
Emas? Emas betekent goud, ik denk gelijk aan de konijnen, Sara zegt altijd dat konijnen zo kostbaar zijn als goud, misschien komen ze konijnen kopen....

Vlug roep ik Sara erbij en die vertelt met een fluisterende stem dat het gaat  om goud dat de jongen heeft  gevonden bij hun dorpje. Ik leg uit dat ik geen verstand heb van goud en hun dus niet verder kan helpen. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik of ik het goud mag zien en even later staar ik naar een jampotje met op de bodem allemaal glinsterende stenen. Het lijkt goud, maar ik heb geen idee of het echt is of niet.

Omdat de vrouw familie is van Sara, nodig ik ze uit om binnen te komen om wat te eten en te drinken.
Even later zitten we gezellig op de grond in de voorkamer en komen we aan de klets.
Penina vertelt dat ze getrouwd is met het hoofd van het dorp en dat ze vier kinderen hebben gekregen. Twee zijn er nog in leven, waaronder Salmon, de jongen die ze bij zich heeft.

We wonen midden in de jungle, waar we hard werken op onze tuinen. Terwijl ik naar haar zit te luisteren, valt me opeens op hoe slecht ze eruit ziet.

Gaat het wel goed met je? Vraag ik.
Penina vertelt dat ze al drie maanden diaree heeft, geen zin in eten en altijd moe is.
Zoals ze daar zit, moet ik denken aan de vele patienten die ik de afgelopen jaren heb gezien op de Kliniek.

Ze deelt haar zorgen over haar thuissituatie. Ze is niet de enige vrouw van haar man en hij is veel onderweg door zijn positie als “dorpshoofd”. Dit komt me niet onbekend voor en is een algemene zorg van vrouwen die ik ontmoet hier in Wamena. Ik spoor haar aan om naar de kliniek te gaan die dag. Ze vertelt me dat ze van plan is om de volgende dag weer terug te gaan naar huis.

 Ik haal Sara erbij ook die probeert  haar aan te moedigen om zich te laten onderzoeken in de kliniek. Ik geef haar een beetje geld om zich te laten inschrijven en ze belooft om te gaan. Ik denk aan het potje goud in haar tas en vertel haar dat ik hoop dat haar gezondheid voor haar meer waarde zou hebben als dat potje met goud. Ik vertel haar rechtstreeks dat ik bang ben dat ze niet lang zal leven als ze geen hulp gaat  zoeken voor haar gezondheid. 

Eerlijk gezegd heb ik geen idee of ze gisteren naar de kliniek is gegaan. En als ze is gegaan in hoeverre dit haar zal helpen als ze niet terug zal komen voor de medicijnen. Ze woont in een Kampung, ver van een stad, van een kliniek die medicijnen verschaft en ik denk dat haar gezondheid geen reden genoeg is voor haar om het dorp uit te gaan. Dat potje goud wel.......

Het drukt mijn neus weer even op de feiten zoals ze zijn hier in Wamena. Ondanks zorg die aangeboden wordt tot gratis medicatie aan toe, zijn mensen doodziek en sterven ze. Ik realiseer me dat gezondheid niet per definitie een  prioriteit is en het feit dat je gaat sterven niet altijd een reden is om actie te ondernemen. Alsof er een soort ontkenning is van de situatie en de gevolgen daarvan.

 Toen ik gisteren met deze vrouw sprak, wist ik dat ze luisterde en toch realiseerde ik me dat ik haar niet echt bereikte met mijn woorden. Er zat een leugen in haar, die haar totaal bezat, dat het hier en nu, het overleven in het leven van alledag, belangrijker is dan wat gaat komen. Alsof er iets is van “zo’n vaart zal het wel niet lopen”...... En eerlijk is eerlijk , deze vrouw staat daar niet alleen in. Hoe herkenbaar is het gevoel dat het allemaal wel mee zal vallen, dat het zo’n vaart niet zal lopen.... Ik hoorde laatst iemand zeggen “je gaat niet zomaar dood”. Dat willen we graag geloven, maar ik denk dat de dood ons eerder inhaalt dan dat we beseffen. Dat we soms al meer dood zijn dan dat we wilen toegeven. Wat gun ik deze vrouw, wat gun ik ons allemaal, dat we ondergedompeld zijn in het Levende Water, dat we weten dat we kostbaar zijn, veel kostbaarder dan goud. Dat er een prijs voor haar is betaald, voor ons allemaal, die veel kostbaarder is dan wat in dat potje zat gisteren.....

Tot ziens...

Afgelopen dinsdag is Mintjes zus Ypie bij een auto ongeluk om het leven gekomen. We zijn ontzettend verdrietig. Ypie was bijna thuis toen het gebeurde. Nu is ze thuis bij haar Vader.
Lieve Jaap, Femke en Mansoer, Eelke en Tjitske en iedereen die rouwt om Ypie, Wij hebben er geen woorden voor, maar rennen naar God en zoeken troost bij Hem.

Meet & Greet

Donderdag 19 juni om 20:00 in Bedum.
Aan de Oude Dijk 21, 9781 BL, Bedum 

Maandag 23 juni om 20:00 in Almelo
Bellavistastraat 26, 7604 AE, Almelo

We hopen je op een van deze avonden te ontmoeten. We laten je een korte video zien en praten je ff bij over wat er gebeurd in Wamena, daarnaast natuurlijk tijd om te groeten en ontmoeten :)

On the move...

Daar gaan we, nog maar een paar weekjes en dan is het zover. We ruilen Wamena weer even in voor Almelo... De koffers worden weer uit het vet gehaald. Uitreisvisum in het paspoort, Elektriciteit drie maanden vooruit betalen. Alles schoonmaken, laatste zaakjes afronden. Afscheid nemen...

Voordat we in Nederland aankomen, gaan we eerst een week naar Bali voor de driejaarlijkse WorldTeam Azië conferentie. 11 Juni komen we in Nederland aan. We gaan dan twee maanden wonen op het volgende adres:

Pijperstraat 28, 7604 KZ in Almelo

Tot ziens in Nederland! We zijn er tot 14 Augustus, want daarna:

Boer...

Vanmorgen vroeg even langs Neri en Yana, kopje koffie doen.
De meeste kids zijn al naar school, en Neri staat klaar om de thuisblijvers les te geven.
Amos ligt nog te slapen, maar als hij me hoort praten met Neri schiet hij z'n bed uit.
Oom Marcel, m'n zaadje is uitgekomen en hij groeit het hardst van allemaal!

Trots sleept hij me mee naar buiten.
Als ik een foto wil maken, rent Amos eerst weer naar binnen, hij loopt nog in z'n pyjama.
Neri glimlacht. Elke dag is het eerste wat hij doet, z'n plantje checken. Hij is zo trots dat tie zo goed groeit...
Weet je Marcel, sinds zijn plantje het zo goed doet, is Amos veel vrolijker, doet beter mee in de klas, is hij veel zelfverzekerder. Hij voelde zich altijd minder omdat hij uit een boerenfamilie komt.
De andere kids vragen Amos om advies, hebben nu ook een "zonnebeschermer" gemaakt.

Amos komt weer terug gerend. Ik vraag hem hoe het komt dat zijn plantje het zo goed doet.
Lachend antwoord Amos: "Omdat ik een boer ben!"
Blijft wonderlijk... Je plant een zaadje en als het dan gaat groeien....

Wereldpas...

Je bent het gewoon niet gewend, dingen die gewoon werken.

Dus als hier iets niet werkt, blijf je rustig en wacht je af tot er een oplossing komt.

De afgelopen week probeer ik online tickets (voor onze binnenlandse vluchten) te betalen, maar dat lukt niet... Zal het internet wel zijn, morgen nog es proberen. Nog steeds niet... Ok dan maar naar een lokaal reisbureau en geld pinnen. Tickets geboekt en vol goede moed naar het pinautomaat.

Niks....

Neem contact op met uw bank.

Voorzichtig Marcel, de vorige keer dat je een vraag stelde over het niet werken van je rabo wereldpas, werd die, zonder dat je het had gevraagd geannuleerd en kreeg je nieuwe passen opgestuurd, naar je contactadres in Nederland....

Morgen nog maar es proberen.

Ik lees iets over een storing bij de Rabo, dus dat zal vast worden opgelost. Voor de zekerheid maar even naar NOS.nl, misschien een DSB verhaal? Je weet het niet...

Vandaag nog maar weer eens pinnen, de tijd begint te dringen, mijn portemonnee is leeg en de tickets moeten worden betaald anders verlopen ze.

Stel dat je weer kunt pinnen, dan heb je altijd nog je daglimiet...
Toch maar een mailtje naar de Rabo. Dit is een vraag...Alstublieft niets doen, geen passen opsturen...Graag alleen antwoord op mijn vraag...
Bedankt voor uw email, binnen twee werkdagen krijgt u bericht...

Dan maar een mailtje naar Alie.

Het verlossende bericht. Gebeld met de Rabo.

De wereldpassen zijn standaard op Europa gezet. Foutje bedankt!!!
De wereld is toch groter dan Europa?

Gelukkig kun je ze weer aanzetten.. Kostenloos...
Nou ja, kostenloos...
Mijn "goedkope" tickets zijn verlopen en de nieuwe prijs ligt aardig hoger...

Verward log ik in bij de Rabobank. Hoe moet dat straks in Nederland, ik dacht dat daar alles goed was geregeld......
Kan ik straks wel betalen in Nederland met mijn wereldpas, hoe zet ik Nederland aan? Nu eerst maar even slapen. Morgen is er weer een dag...

Bert Bever goes Papua...

Kids uit Wamena doen mee.....

...aan de Bert Bever Bloeiwedstrijd! 

Onze verre naasten in actie :)
Bert Bever? Itu siapa?
Bert Bever? Wie is dat?

 Tja leg dat maar es uit... Vandaag zijn de eerste pompoenen(labu-labu) zaadjes gezaaid bij Neri en Yana in de achtertuin van hun nieuwe noodhuis. Worden die pompoenen echt zo groot dat je er op kunt zitten? Dan kunnen we er een week van eten! De kids zijn helemaal enthousiast als ik ze de bedoeling van de wedstrijd uitleg.
Dus dit doen de kinderen in Nederland ook? eehhhh...ja bijna... Die doen de zaadjes in kleine potjes...Het is daar nu lente...eehhh Hoe leg ik dat nu weer uit.

Even later vertel ik het verhaal over straatkinderen in Brazilie, ze stelen geld op de markt.
Sommige kinderen wisselen een blik van verstandhouding... en van dominee Pedro, die de kinderen helpt...
Je kunt een speld horen vallen, de kinderen zitten ademloos te luisteren.

Zijn er ook straatkinderen in Nederland? Vraagt een van de jongere kids. Ik leg ze uit dat dit verhaal gaat over kinderen in Brazilie, een ander land, ook ver weg.
Pedro is net als Neri, zegt Selina. Maar Neri is geen dominee..
Neri kijkt wat beteuterd. Ik barst in lachen uit. Nee en jullie knutselen geen speelgoed, zeg ik, jullie gaan naar school! Dat heeft Neri dan weer goed bekeken. Ze kijken me niet begrijpend aan.

Kom op zeg ik, wie heeft er zin om de zaadjes te planten? De kids rennen het huis uit met de schop al in de hand. Eerst even wat foto's zeg ik.

Even later rijdt ik blij naar Enius, ook daar ga ik zaadjes brengen. Bedankt "Verre Naasten" Jullie hebben geen idee hoeveel plezier je de kids hier hebt gedaan... (en mij)

We houden jullie op de hoogte! (Benieuwd op Bert Bever nog even poolshoogte komt nemen)

Lees meer over Neri en Yana: http://familiekooijmans.blogspot.com/2014/01/neri-en-yana.html

Verkiezingen...

Terwijl in Nederland het begrotingsoverleg is begonnen, zijn hier de verkiezingen voor het parlement in volle gang. Hier wordt het geld van de begroting alvast gebruikt voor het stemmen trekken.
De meeste mensen die ik spreek gaan niet stemmen, waarom zou je?

We hopen dat het een beetje rustig blijft want verkiezingstijd is altijd goed voor onrust en lange optochten met mensen die voor een lekkere maaltijd meebrullen in de optocht. Oude vetes worden onder het mom van de verkiezingsstrijd uitgevochten. Dit jaar nog maar twee doden.....

Gewaarschuwd door mijn vorige video verhaal, die ik met een bezoek aan het politiebureau moest bekopen, heb ik nu alleen wat foto's van de verkiezingsposters gemaakt.
Ik moest even terugdenken aan de tijd dat we met een groepje 'fools for Christ' Almelo volplakten met posters :)

Danokit...

Een tijdje geleden ben ik samen met Terry Berapu een week naar Danokit geweest om de Claussens mee te helpen bij de bouw van hun huis. Ongeveer 45 minuten vliegen vanuit Wamena naar de laaglanden ligt het gebied van de Korowai. Danokit ligt een beetje aan de rand van de Korowai en de stam die daar woont leeft nog aardig in de steentijd...Op de vraag waarom er niet zoveel mensen van deze stam zijn, kregen we het volgende antwoord. Tot tien jaar geleden waren we regelmatig in oorlog en vermoorden we elkaar om vetes die jarenlang voortduurden.
En nu? Nu gaat het wel iets beter...
Leven op Sago is voor Terry geen probleem en ik moet eerlijk zeggen dat het me reuze meeviel :) Sago met banaan is erg lekker. Elke dag wat anders door de sago en je hebt genoeg afwisseling. Toch wel handig dat Terry een lopend sago recepten boek is...
Het was hard werken, overdag temperaturen boven de 40 graden, elk uur een droog shirt aan..
's morgens om vier uur op staan en afgepeigerd om een uurtje of negen in slaap vallen, maar meer dan de moeite waard! Keigezellig om een weekje met Andrew, Terry en de mensen in Danokit op te trekken!

Gelukkig hebben we de foto's nog:

Klaar voor vertrek

We worden al verwacht

Gelijk aan de slag

Builders for the Kingdom :_

Binnen is het 35 graden :)

Onze slaapplaats

Tussen de middag ff lekker badderen in de rivier. Wel opletten voor de krokodillen

Terry in de prauw (de foto van mij terwijl ik over de kop sla is helaas verdwenen)

Kan wel een zonnetje gebruiken...

Schaven, schaven en nog es schaven

De vriezer kan naar binnen.. ijs!!!

Kerkdienst, zelfs de varkens kwamen nog ff langs

Kampvuur, sago en mooie verhalen uit PNG

Terry neemt een beetje sago mee naar Wamena

De tweede verdieping

Aan het eind van de week

Mooie mensen

Daar gaan we weer, zin om weer naar Wamena te gaan

Planten mee om in de tuin te zetten. Wat een prachtige ervaring! Moe maar voldaan

Nieuwe outfit...

Tadaaaaaah Let op!

Vandaag kregen we een nieuwe outfit voor de kliniek. Een van onze collega's liep stage in Surabaya en had de opdracht meegekregen om een nieuw shirt te laten maken voor iedereen.
Van maandag tot en met woensdag lopen we al in onze blauwe 'batik' en nu hebben we ook een mooi shirt voor donderdag en vrijdag.
Het voelt even of je bij de groenteboer werkt :) maar dat went vast ook wel weer.
Toen ik vanmiddag thuis kwam in m'n nieuwe shirtje, lag Mintje op de grond van het lachen.
Altijd goed om es flink uitgelachen te worden. We nemen onszelf soms net iets te serieus.
Ze wist niet dat ik ook een bij me had voor haar...
Wie het laatst lacht....
Onze bewakers zijn in passend zwart, valt niet zo op 's nachts :)

Netjes onze naam op de shirts geborduurd..

Onze Panjaga's (bewakers) in hun nieuwe pakkie, je moet ze maar niet 's nachts tegenkomen!

En achterop de naam van de kliniek

Terry en Uwato...

Anderhalf jaar geleden kwamen Terry en Uwato aan in Papua. Ze hebben drie kinderen. De oudste is getrouwd en woont nog steeds in PNG. De jongste twee dochters zitten bij Leon en Anoek op school.

In Papua Nieuw Guinea hebben ze jarenlang ervaring opgedaan als verpleegkundigen. Naast het werk als verpleegkundigenn zullen ze ook les geven aan onze eigen verpleegkundigen.
In April gaan ze beginnen in de kliniek. Ze hebben de taal geleerd en helpen de kliniek met het verzorgen van de algemene patiënten. (naast hiv/aids, geslachtsziekten, TBC en Malaria)

We hopen zo onze zorg nog meer te verbeteren. Naast leuke collega's hebben we er twee goede vrienden bij gekregen. We leren veel van hen over de Melanesische cultuur.  

In Mei 2014 wordt de eerste steen gelegd voor het nieuw te bouwen ziekenhuis.

We zijn benieuwd en enorm gemotiveerd!
Hieronder nog wat foto's binnenin ons nieuwe gebouw:
(Terry is zo gelukkig :) )