Het begon al met het feit dat ik niet dezelfde dag terug kon dan gepland. Geen tickets meer te koop vanuit Sentani naar Wamena. “Ok”, dacht ik, “niet leuk, maar dit kan ik aan, ik maak er maar het beste van”. Dus gisteren mijn moeder en zussen uitgezwaaid, wat al heftiger was dan gepland en daarna terug naar het guesthouse.
Ik had de computer mee, had warempel internet en de dag vloog om, met als hoogtepunt een gezellig uitje met mijn knappe oudste zoon Leon. Ondanks de hitte van Sentani voelde ik me aan het eind van de dag voldaan en ook best een beetje trots op mezelf dat ik er het beste van had gemaakt. Maar goed, toen ik vanmorgen opstond had ik al een onderbuik gevoel en ik was al in discussie met mijn Vader. Ik wilde gehoorzaam zijn in alles en de dag aan Hem overgeven, de lange lange rij voor loket Trigana, de mensen die voordringen en het afschuwelijke feit dat de vlucht nog wel eens niet door kon gaan.
Mijn collega had me op tijd afgezet, ik kon zo doorlopen naar binnen en toen zag ik het al, chaos!!! Er zijn twee soorten chaos in Papua, een chaos die je vastberaden maakt om orde te scheppen en een chaos waarin je gelijk onderdeel van bent zodra je er in stapt. Niet moeilijk te raden met welke ik te maken had vanmorgen en te midden van dat alles ontving ik een sms-je van een lieve vriendin met de vraag of mijn vliegtuig niet gecanceld was omdat alle vliegtuigen gisteren gecanceld waren. Paniek! Paniek!
Ik hol met mijn bagage naar de MAF in de hoop dat daar nog een plekje vrij is in het vliegtuig. Toen ik mezelf zag hollen wist ik het eigenlijk al en voordat ik het wist was ik weer onderdeel van de chaos. Ik kon niet laten Marcel te bellen en mijn paniek met hem te delen. Had gehoopt dat hij de Almachtige was en alles voor mij kon regelen. Dus, daar stond ik, een miljoen mensen voor me en er leek geen beweging in. Al biddend “Heer, ik weet van ons gesprek vanmorgen, k'vind dit niet leuk, maar ik ga U vertrouwen”. Opeens vraagt een meneer naast mij of hij misschien voor mij in de rij moet staan. Ik vraag hem of hij er iets voor moet hebben. Maar hij zegt, ga maar zitten, ik sta in de rij voor je.
En daar zat ik dan, een ander stond voor mij in de rij. Was ik te naïef om deze man te geloven? Toch even voor de zekerheid Marcel gebeld. Ondertussen raakte ik in gesprek met mensen naast mij die ook naar Wamena moesten, ze kenden mensen die ik ook ken en uitgebreid spraken we over de situatie in Papua wat betreft AIDS. De tijd vloog om en plotseling zag ik mezelf zitten te midden van de chaos en ik was er geen onderdeel meer van. God had me de rust gegeven dat Hij voor mij in de rij stond.
De Heer is mijn schild, ik ben niet bang
Al zit ik op het vliegveld in Sentani
ik raak niet in paniek
al heeft iemand anders mijn ticket in de hand
ik ben niet bang
Hij maakt het voor elkaar.
Nu had ik graag willen vertellen dat ik ondertussen veilig en wel in Wamena ben geland, maar het feit is dat ik nog steeds in Sentani zit, in het guesthouse. Na 7 uur gewacht te hebben kwam er vanmiddag uit het niets een stem die ons mededeelde dat onze vlucht gecanceld is en dat we morgen moeten terug komen. Wat een lessen vandaag en toch, nu ik hier zo zit vind ik het machtig om te weten hoe mijn Maker mij kent. Ik heb genoten vandaag van de ontmoetingen op het vliegtuig, schaamde me voor mijn paniek, maar ik weet dat de rust die ik kreeg te midden van de chaos meer was dan dat ik vanmorgen om vroeg. Toch hoop ik morgen thuis te zijn......
(van de redactie: Mintje is gisteren weer in Wamena aangekomen :) )
