Jabadabadooooo..

Je voelt je net heel zielig omdat je twee keer bent natgeregend op de motor
Je hebt een uur gewacht tot het droog werd, maar het werd niet droog.
Het dak lekt op meerdere plekken. Je mist 'thuis' zo erg....
Je hebt geen tijd meer over om naar de winkel te gaan, want de kinderen moeten van school gehaald. Oooohh..telefoon.
Mintje moet ook nog opgehaald want ze kan niet door de regen rijden.
Je komt thuis en je moet gelijk weer weg naar school om zelf te leren en het regent, voor de derde keer nat (een puncho helpt ook niet echt)
Op school stamel je wat halfbakken Indonesisch en je hebt zes fouten in je huiswerk. Je beltegoed is op. De koffie is er alleen met chocoladesmaak die niet lekker is, maar die je toch maar opdrinkt.
Waar is de fiets? O, ja nog op school...
Hadden we maar....

Dan voel je je te zielig en vergeet je waar je voor gemaakt bent :)
Goed dat er youtube is (en lieve mensen die de link sturen)

Klunen...

 

Terwijl het hier zo'n dertig graden is en het bijna iedere middag regent, missen we de winterse gezelligheid.

Sinterklaas, schaatsen, sneeuw, mannenconferentie, stampot boerenkool. Het blijft klunen geblazen.

Gelukkig worden we nog steeds aangemoedigd door kaartjes, mailtjes en gebed. Dank jullie wel daarvoor.

Het is heerlijk om te merken dat we nog steeds in jullie gedachten zijn. Dat is andersom ook zo!

Afgelopen weekend zijn we heerlijk verwend door vrienden hier.

Dagje Jogjakarta, film kijken, samen eten. Super!

Van tijd tot tijd een stukje klunen, maar ook dagen dat we de slag te pakken hebben.

Of even stoppen bij een koek en zopie tentje.

Dat geeft energie en vertrouwen voor de toekomst. Hij is trouw en te vertrouwen!

The Romancers...

Afgelopen vrijdag schitterde Leon in de 8GradePlay.
Maandenlang hebben de kids van the 8 Grade hun musical voorbereid en vrijdag was het zover.
Met het hele gezin in het theater en genieten maar.

Wat zijn we trots op die oudste van ons! Super!

Bantuan...

De afgelopen weken stonden voor ons gezin in het teken van leren helpen.
De kids hadden hun "service day" op school.
Stefan ging helpen op een Islamitische peuterschool. De klas had kleurboeken, kleurpotloden en ander leermateriaal meegenomen en zijzelf gingen samen met de kinderen spelen. Stefan vond het super!
Thomas ging met zijn klas langs een bejaardentehuis. Ze brachten kleren en eten mee.
Thomas: "Sommige Ibu's moesten huilen, zo mooi vonden ze het.
We gingen ook christelijke liedjes voor ze zingen, dat vond ik het leukste!"
Anoek ging samen met Grade 5 naar een dorp op een berg. Ze hadden de weken daarvoor kleren, speelgoed, eten en schoolspullen verzameld. Samen met haar klas brachten ze de spullen naar een kerkje in het dorp.
Daar werd het door de dominee uitgedeeld.
Leon heeft zich samen met zijn klasgenoten uitgeleefd op een muur. Met zijn groep zorgden ze voor een nieuw kleurtje op de muren van een school voor voortgezet onderwijs.
De hele school heeft gespaard voor een rolstoel voor een jongen van hun elf die niet kan lopen.
Alle hulp ging naar mensen dichtbij en de kinderen mochten het zelf beleven.
Alle kids waren onder de indruk van deze dag. Bijzonder hoe eenvoudig het vaak is om te helpen. En iedereen kan het doen!

Ook wij leren nog steeds van anderen die hulp verlenen. We ontdekken dat het goed is om de kunst af te kijken van lokale mensen en 'buitenlanders' die hier al langer werken. Zij weten de manieren die het meest effectief zijn. We leren ook dat praten met slachtoffers en tijd met ze doorbrengen enorm op prijs worden gesteld. Er gaan elke week teams naar slachtoffers om hulpgoederen te brengen, te praten en te spelen, iets leren maken dat je zelf weer kunt verkopen en ga zo maar door.
Hulp blijft de komende maanden nodig....

Klaten...

Vandaag aan het bijkomen van een indrukwekkende dag gisteren. Na een rit van ongeveer twee uur komen we aan in het dorpje Klaten dichtbij Jogjakarta. Een paar dagen geleden zat alles nog onder de as, maar door de regen van de afgelopen dagen, lijkt het alsof er niets gebeurd is. Ook de vulkaan Merapi is nauwelijks te zien door de bewolking. We ontmoeten eerst een groep broers en zussen die de vluchtelingen helpen.
Ze hebben een duidelijke strategie: Ze zoeken de gaten op in de hulpverlening en ondersteunen kleine groepen vluchtelingen (50-200 per groep) uit de geëvacueerde dorpen. Ze hebben ervaring opgedaan tijdens de aardbeving van 2006. Na deze ontmoeting reizen we verder om samen met een groep hulpverleners twee kampen te bezoeken. Het eerste kamp is gevestigd in een basisschool. We leveren pannen, een gaststel en levensmiddelen af, maar in tegenstelling tot de meeste hulpverleners, blijven we in het kamp om de verhalen tehoren. De mensen stellen het zichtbaar op prijs dat we blijven en we horen van hen hoe traumatisch deze ervaring voor hen is. Waar de mensen het meest tegen aanlopen is dat hun vee nog in het dorp is en dat ze van een druk bestaan, keihard werken, nu ineens niet zoveel te doen hebben. Ze hebben geen idee hoe lang het nog zal gaan duren en hoe ze hun dorp zullen aantreffen. Het is niet toegestaan om tussen door hun vee te voeren.
In dit kamp is een paar dagen geleden een klein meisje geboren. Naast de kleine baby zit de trotse overgrootvader. Geluk en verdriet. Zo'n contrast.
In het tweede kamp, gevestigd in een moskee worden we even met de neus op de feiten gedrukt.
Het rommelt even en binnen twee seconden rent iedereen naar buiten. Nog een beetje verdwaasd van de plotseling uitgebroken paniek zie ik dat alleen de 'buitenlanders' nog op hun plek zitten. Het blijkt loos alarm, maar de paniek in de ogen van de mensen maakt je bewust van de angst die er is.
We blijven nog lang kletsen en inventariseren de nood voor de komende weken.
Wat hebben jullie nodig? Hoe kunnen wij helpen?
Petje af voor het lokale team. Ze bemoedigen de mensen. Omdat zij deze kampen elke dag bezoeken met hulpgoederen, speelgoed, een projector en films, zie je dat het echt overkomt.
Er is een basis van vertrouwen voor de lange termijn.
Laat in de middag eten we samen met het lokale team en ik ben onder de indruk van hun visie en liefde voor de mensen.
Als ik 's avond laat thuis kom, ben ik dankbaar voor deze lessen, maar ook in de war.
We hopen de komende tijd betrokken te blijven bij dit werk..

Merapi...

Even een update... De gevolgen van de vulkaan uitbarstingen worden hier steeds meer merkbaar. Vanmorgen begon het met asregen die de hele dag door blijft gaan. Geleidelijk begon het echt te regenen, flinke onweersbuien, het weer is ook van slag.
We hebben gezichtsmaskersweten te bemachtigen en die zijn ook wel nodig.
De aswolk is vanaf hier goed te zien. Het gerommel en de uitbarstingen zijn hier te horen. We kijken langs de slapende vulkaan Merbabu, die Salatiga beschermd, naar de de Merapi. Vanaf ons is de Merapi hemelsbreed iets meer dan 25 kilometer verwijderd. De beelden op de Indonesische TV liegen er niet om, de hulp komt moeilijk op gang.
Twee weken geleden was ik nog met de kinderen op weg om de Merapi te bekijken, toen was het nog rustig. Op school hebben de kinderen inmiddels geoefend wat ze moeten doen als er een aardbeving komt.
Het geeft de kids rust dat ze weten wat ze moeten doen.
Toch zorgt het allemaal wel voor onrustige nachten.
Zoals het nu lijkt lopen we hier in Salatiga geen direct gevaar. Voor de mensen hier is het ook nieuw, zo erg als nu is het nog niet eerder geweest. Bedankt voor jullie meeleven en gebed. Vergeet de mensen hier niet. Gebed  is hard nodig!

Zo maar...

Vandaag nog geen tien minuten buiten Salatiga het volgende plaatje:

Te mooi om niet even te laten zien :)