We wish you...

Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven; de heerschappij rust op zijn schouders. Deze namen zal hij dragen: Wonderbare raadsman, Goddelijke held, Eeuwige vader, Vredevorst. Groot is zijn heerschappij, aan de vrede zal geen einde komen.

Vanmorgenvroeg om kwart voor vier wordt er op de deur geklopt.

De buren, Ayo! Berangkat!

We vertrekken naar de gezamelijke kerstviering van zo'n twintig kerken in Salatiga.

Vanuit alle kampongs sluiten zich wel nieuwe gezinnen aan.

Om vier uur begint het... We blijven onder de indruk van de lokale christenen hier.

Indrukwekkend om met zoveel Christenen samen het kerstfeest te vieren!

Vanuit Salatiga wensen we jullie

Selamat Natal!!!

Hoe moet dat nu...

We zijn nu over de helft van onze taalstudie en eerlijk is eerlijk: Het gaat goed, we leren nog steeds en voelen ons steeds zekerder om in het Indonesisch te spreken.
Al een tijdje proberen we wat meer informatie te krijgen over het ziekenhuis waar we gaan werken.
Er is al een tijdje veel onduidelijkheid over hoe het nu verder moet...
Er is momenteel geen dokter, geen geld genoeg...
Er werden al een tijdje beloften gedaan, maar niet echt met resultaat.
De toekomst van het ziekenhuis wordt steeds onzekerder.

Vandaag ontvingen we een mailtje van onze veldleider met nieuws over de situatie.
Vandaag krijgt het ziekenhuis geld om de komende twee jaar het gebouw te huren en om eenjaar lang alle salarissen van het personeel te betalen.
Wat een wonder! Wat een bemoediging.
Wat ook goed nieuws is dat duidelijk werd aangegeven dat naast onze komst ook een nieuwe dokter wordt verwacht. We zijn erg blij en dankbaar met dit goede nieuws.

Met goede moed gaan we de kerstdagen in. Wel een gekke kerst natuurlijk.

Onze eerste keer kerst in het buitenland...snik....Maar gelukkig we worden niet vergeten:
De eerste kerstkaarten druppelen al binnen, zelfs kerstpakketten!
Dank jullie wel|!!!

Sinterklaas...

Afgelopen zaterdag was het zover! Sinterklaas kwam aan in Salatiga op Arabico.

Samen met 4 andere Nederlandse gezinnen hebben we het Sinterklaasfeest gevierd.
Alle ingrediënten waren aanwezig: Taaitaai, pepernoten, marsepein, chocolademelk, Sinterklaas(film) en natuurlijk kadootjes. De grote kinderen speelden het witte olifant spel en probeerden zo hun kadootjes te vergaren!
Super gezellig!

Dank u Sinterklaasje..

Jabadabadooooo..

Je voelt je net heel zielig omdat je twee keer bent natgeregend op de motor
Je hebt een uur gewacht tot het droog werd, maar het werd niet droog.
Het dak lekt op meerdere plekken. Je mist 'thuis' zo erg....
Je hebt geen tijd meer over om naar de winkel te gaan, want de kinderen moeten van school gehaald. Oooohh..telefoon.
Mintje moet ook nog opgehaald want ze kan niet door de regen rijden.
Je komt thuis en je moet gelijk weer weg naar school om zelf te leren en het regent, voor de derde keer nat (een puncho helpt ook niet echt)
Op school stamel je wat halfbakken Indonesisch en je hebt zes fouten in je huiswerk. Je beltegoed is op. De koffie is er alleen met chocoladesmaak die niet lekker is, maar die je toch maar opdrinkt.
Waar is de fiets? O, ja nog op school...
Hadden we maar....

Dan voel je je te zielig en vergeet je waar je voor gemaakt bent :)
Goed dat er youtube is (en lieve mensen die de link sturen)

Klunen...

 

Terwijl het hier zo'n dertig graden is en het bijna iedere middag regent, missen we de winterse gezelligheid.

Sinterklaas, schaatsen, sneeuw, mannenconferentie, stampot boerenkool. Het blijft klunen geblazen.

Gelukkig worden we nog steeds aangemoedigd door kaartjes, mailtjes en gebed. Dank jullie wel daarvoor.

Het is heerlijk om te merken dat we nog steeds in jullie gedachten zijn. Dat is andersom ook zo!

Afgelopen weekend zijn we heerlijk verwend door vrienden hier.

Dagje Jogjakarta, film kijken, samen eten. Super!

Van tijd tot tijd een stukje klunen, maar ook dagen dat we de slag te pakken hebben.

Of even stoppen bij een koek en zopie tentje.

Dat geeft energie en vertrouwen voor de toekomst. Hij is trouw en te vertrouwen!

The Romancers...

Afgelopen vrijdag schitterde Leon in de 8GradePlay.
Maandenlang hebben de kids van the 8 Grade hun musical voorbereid en vrijdag was het zover.
Met het hele gezin in het theater en genieten maar.

Wat zijn we trots op die oudste van ons! Super!

Bantuan...

De afgelopen weken stonden voor ons gezin in het teken van leren helpen.
De kids hadden hun "service day" op school.
Stefan ging helpen op een Islamitische peuterschool. De klas had kleurboeken, kleurpotloden en ander leermateriaal meegenomen en zijzelf gingen samen met de kinderen spelen. Stefan vond het super!
Thomas ging met zijn klas langs een bejaardentehuis. Ze brachten kleren en eten mee.
Thomas: "Sommige Ibu's moesten huilen, zo mooi vonden ze het.
We gingen ook christelijke liedjes voor ze zingen, dat vond ik het leukste!"
Anoek ging samen met Grade 5 naar een dorp op een berg. Ze hadden de weken daarvoor kleren, speelgoed, eten en schoolspullen verzameld. Samen met haar klas brachten ze de spullen naar een kerkje in het dorp.
Daar werd het door de dominee uitgedeeld.
Leon heeft zich samen met zijn klasgenoten uitgeleefd op een muur. Met zijn groep zorgden ze voor een nieuw kleurtje op de muren van een school voor voortgezet onderwijs.
De hele school heeft gespaard voor een rolstoel voor een jongen van hun elf die niet kan lopen.
Alle hulp ging naar mensen dichtbij en de kinderen mochten het zelf beleven.
Alle kids waren onder de indruk van deze dag. Bijzonder hoe eenvoudig het vaak is om te helpen. En iedereen kan het doen!

Ook wij leren nog steeds van anderen die hulp verlenen. We ontdekken dat het goed is om de kunst af te kijken van lokale mensen en 'buitenlanders' die hier al langer werken. Zij weten de manieren die het meest effectief zijn. We leren ook dat praten met slachtoffers en tijd met ze doorbrengen enorm op prijs worden gesteld. Er gaan elke week teams naar slachtoffers om hulpgoederen te brengen, te praten en te spelen, iets leren maken dat je zelf weer kunt verkopen en ga zo maar door.
Hulp blijft de komende maanden nodig....

Klaten...

Vandaag aan het bijkomen van een indrukwekkende dag gisteren. Na een rit van ongeveer twee uur komen we aan in het dorpje Klaten dichtbij Jogjakarta. Een paar dagen geleden zat alles nog onder de as, maar door de regen van de afgelopen dagen, lijkt het alsof er niets gebeurd is. Ook de vulkaan Merapi is nauwelijks te zien door de bewolking. We ontmoeten eerst een groep broers en zussen die de vluchtelingen helpen.
Ze hebben een duidelijke strategie: Ze zoeken de gaten op in de hulpverlening en ondersteunen kleine groepen vluchtelingen (50-200 per groep) uit de geëvacueerde dorpen. Ze hebben ervaring opgedaan tijdens de aardbeving van 2006. Na deze ontmoeting reizen we verder om samen met een groep hulpverleners twee kampen te bezoeken. Het eerste kamp is gevestigd in een basisschool. We leveren pannen, een gaststel en levensmiddelen af, maar in tegenstelling tot de meeste hulpverleners, blijven we in het kamp om de verhalen tehoren. De mensen stellen het zichtbaar op prijs dat we blijven en we horen van hen hoe traumatisch deze ervaring voor hen is. Waar de mensen het meest tegen aanlopen is dat hun vee nog in het dorp is en dat ze van een druk bestaan, keihard werken, nu ineens niet zoveel te doen hebben. Ze hebben geen idee hoe lang het nog zal gaan duren en hoe ze hun dorp zullen aantreffen. Het is niet toegestaan om tussen door hun vee te voeren.
In dit kamp is een paar dagen geleden een klein meisje geboren. Naast de kleine baby zit de trotse overgrootvader. Geluk en verdriet. Zo'n contrast.
In het tweede kamp, gevestigd in een moskee worden we even met de neus op de feiten gedrukt.
Het rommelt even en binnen twee seconden rent iedereen naar buiten. Nog een beetje verdwaasd van de plotseling uitgebroken paniek zie ik dat alleen de 'buitenlanders' nog op hun plek zitten. Het blijkt loos alarm, maar de paniek in de ogen van de mensen maakt je bewust van de angst die er is.
We blijven nog lang kletsen en inventariseren de nood voor de komende weken.
Wat hebben jullie nodig? Hoe kunnen wij helpen?
Petje af voor het lokale team. Ze bemoedigen de mensen. Omdat zij deze kampen elke dag bezoeken met hulpgoederen, speelgoed, een projector en films, zie je dat het echt overkomt.
Er is een basis van vertrouwen voor de lange termijn.
Laat in de middag eten we samen met het lokale team en ik ben onder de indruk van hun visie en liefde voor de mensen.
Als ik 's avond laat thuis kom, ben ik dankbaar voor deze lessen, maar ook in de war.
We hopen de komende tijd betrokken te blijven bij dit werk..

Merapi...

Even een update... De gevolgen van de vulkaan uitbarstingen worden hier steeds meer merkbaar. Vanmorgen begon het met asregen die de hele dag door blijft gaan. Geleidelijk begon het echt te regenen, flinke onweersbuien, het weer is ook van slag.
We hebben gezichtsmaskersweten te bemachtigen en die zijn ook wel nodig.
De aswolk is vanaf hier goed te zien. Het gerommel en de uitbarstingen zijn hier te horen. We kijken langs de slapende vulkaan Merbabu, die Salatiga beschermd, naar de de Merapi. Vanaf ons is de Merapi hemelsbreed iets meer dan 25 kilometer verwijderd. De beelden op de Indonesische TV liegen er niet om, de hulp komt moeilijk op gang.
Twee weken geleden was ik nog met de kinderen op weg om de Merapi te bekijken, toen was het nog rustig. Op school hebben de kinderen inmiddels geoefend wat ze moeten doen als er een aardbeving komt.
Het geeft de kids rust dat ze weten wat ze moeten doen.
Toch zorgt het allemaal wel voor onrustige nachten.
Zoals het nu lijkt lopen we hier in Salatiga geen direct gevaar. Voor de mensen hier is het ook nieuw, zo erg als nu is het nog niet eerder geweest. Bedankt voor jullie meeleven en gebed. Vergeet de mensen hier niet. Gebed  is hard nodig!

Zo maar...

Vandaag nog geen tien minuten buiten Salatiga het volgende plaatje:

Te mooi om niet even te laten zien :)

Merapi...

De vulkaan Merapi, hier ongeveer 50 kilometer vandaan (hemelsbreed ongeveer 25km) is uitgebarsten.
We kregen hier wat vragen over.
Zie hier nederlandstalig bericht: http://nos.nl/artikel/194008-doden-bij-vulkaaneruptie-op-java.html
Ons is verzekerd dat de gevolgen hier in Salatiga niet zo groot zijn. We hebben voorlichting gehad over wat er kan gebeuren en wat je dan moet doen. De kinderen hebben hier op school ook les over gehad en weten wat ze moeten doen in geval van een aardbeving of asregen.

Visite...

Na 8 uur busreis veilig in Salatiga aangekomen.

De kids stonden al vanaf vier uur op de uitkijk. Om vijf uur een telefoontje dat de bus is gearriveerd op Pasar Sapi. En ja hoor daar stappen Henk en Ans Beltman uit de bus...acht uur gereisd van Malang naar Salatiga. Achterop de motor naar ons huis. Henk bij pak Anton achterop, Ans bij mij...
Toen wisten ze nog niet dat ik ze later allebei op mijn motor weg zou brengen.
Henk en Ans overladen ons met oerhollandse gezelligheid en allemaal lekkers!
Heerlijk gekletst, Javaanse koffie gedronken, een nieuw spel geleerd. De tijd vloog voorbij. Wat een zegen! Morgen nog een bus terug regelen en dan is het voor de Beltmannen weer volop in de voorbereiding van de trouwerij!  

Sinterklaas pakt uit :)

Hutspot...

Deze week kregen we twee pakketten over de post gevolgd door een pakket heimwee :(.
Allemaal heerlijke Hollandse dingen. Dus ondanks geen musim herfst toch hutspot!
Heerlijk om te merken dat we zo aangemoedigd worden vanuit NL! Superbelangrijk!

Karaoke...

Daar zijn we hier dol op :) Ook zin in een Indonesische les? Zing mee met de volgende twee liedjes:
Eerst Lees je bijbel bid elke dag, daarna Vanwaar de zon opgaat... In het Indonesisch natuurlijk.
Swing de pan uit! laat de stembanden maar trillen!
Anoek heeft de laatste viaSkype met haar klas en de bas van Supermeester Visscher gezongen.






Als je hard meezingt, kunnen wij je misschien wel horen :)

Danau Rawapening...

Oftewel het meer van Rawapening. Aan dit meer zit een heel verhaal vast. In het kort: Lang, heel lang geleden zorgde een slang ervoor dat een heel dorp werd overstroomd. Op de plek van dit dorp is nu een groot meer. Wel oppassen want de reusachtige slang woont hier nog steeds...
We hebben mensen gesproken die het zelf hebben gezien :) Wij ook, zie foto 1...
We durfden het toch aan om met de perahu het meer op te gaan:

Dan zijn we ook nog druk aan de knutsel. Met hulp van de kids maakt Marcel een poppenhuis of in het Indonesisch: Rumah-rumahan.

Eerst alles op maat zagen en ook al zijn we nog niet klaar, er alvast mee spelen...

KFC...

Altijd gedacht dat deze afkorting stond voor Kentucky Fried Chicken. Lang leve copyright en goede ideeën:)!!!

Melalui Skype...

Zo zeg je hier dat je skype gebruikt :) Anoek heeft gezellig gekletst met groep zeven en acht van De Fakkel. Supermeester Visscher heeft zijn eigen supersatelietconnectie van te voren uitgebreid getest en gisteren was het zover!! Anoek was Live te gast in de klas en groep zeven en acht kwam bij ons langs in Indonesie!! Super leuk.

Groep zeven en acht te gast in Indonesië

Veemarkt...

Vandaag weer es lekker een dagje vrij. We zijn al met al aardig bezig met de taalstudie en ook de kinderen werken hard op school.

We hebben net een paar pittige dagen achter de rug.

Thuis blijft de plek bij uitstek waar we echt onszelf kunnen zijn en dan komt er nog wel eens wat gespaarde frustratie naar boven. Goed natuurlijk,maar leuk is anders...

Marcel heeft een ongelukje gehad met de scooter. 's avonds nog even Leon ophalen en op de heenweg komt er plotseling een hond de weg opgerend. Snelle reactie, vol in de remmen... De hond makeert niets, Marcel en de scooter hebben (PTL) alleen wat schaafwonden.

Weten we gelijk weer waarom een helm zo belangrijk is.

Marcel, Thomas en Anoek gingen vandaag een nieuwe culturele uitdaging aan: De veemarkt:

slak..jak...

Stefan had ze al gevonden, zijn vriendjes,
alleen zijn ze hier net als zoveel dingen

veel groter dan in Nederland.
Dit exemplaar is dol op Stefan...

zijn sandalen... 

Heimwee...

We hebben een paar dagen vakantie, i.v.m. het suikerfeest.
Veel Indonesiers zoeken de familie op...
In een (waarschijnlijk door heimwee ingegeven) creatieve bui hebben
we twee Delfts blauwe muurschilderingen gemaakt.
Vandaag zijn we uitgenodigd bij onze huiseigenaren om daar te komen eten.
Het zijn hele bijzondere mensen uit een grote familie.
We hebben het enorm gezellig gehad en zijn dankbaar voor deze mensen!

(rij) Bewijs...

Mooi op tijd kwamen we het terrein van het politie kantoor oprijden. We parkeerden naast een plek die eruit zag als verkeerspark Assen, waar je waarschijnlijk je vaardigheden op de motor moet laten zien en liepen naar de politieagent achter zijn bureautje. De dienstdoende agent keek op, lachtte vriendelijk en zij: geslaagd, u mag zich melden op het kantoor.
Vijftien minuten, een foto en vingerafdrukken later heeft Mintje haar rijbewijs en na vele rondjes oefenen rijdt ze vrolijk rond!
Vanmorgen toen Mintje weg wilde rijden kwam onze buurman met een grote vlag naar buiten om aan te geven wanneer ze kon starten.....

Naomi is jarig...

Naomi in traditionele Javaanse verjaardagsjurk

Naomi is jarig en aan het eind van de middag kwamen onze buren op bezoek.

Wel spannend! Onze eerste verjaardag op z'n Indonesisch.

Een kort filmpje

Het was heel leuk, Naomi en wij allemaal hebben er van genoten.

Thumbs up voor fijne buren!!

Vijf...

Daar gaan we dan...Susuki Skyfive:)

twee maanden...

Naomi met haar grote vriend Oom Coco:

Twee maanden wonen we nu alweer op dit prachtige stekkie in Salatiga. Er is van alles gebeurd en we hebben veel dingen meegemaakt. Heftige tijd, maar het lijkt erop dat we steeds meer in evenwicht komen.
Onze buren zijn geweldig, ze helpen ons enorm met van alles en nog wat.
Even kort nog een paar dingetjes op een rijtje die we maar "welkom in Indonesië" zullen noemen:

-twee wc's verstopt en een volle septic-tank, maar binnen vier uur was alles opgelost. (Ja Wigwam, ik moest gelijk terugdenken aan die volle septic tank op de boerderij, alleen rook die lekkerder) Er kwam een tankwagen uit Semarang die de septic tank leegzoog en ondertussen werden ook de wc's gerepareerd. Rubber tijd is soms ook heel snel!

-Leon is op kamers gegaan :) Hij slaapt nu in de kamer die aan het huis vast zit. Om toch nog een veilig plekje voor Leon en onze motor te hebben, is de ruimte naast zijn kamer nu ook voorzien van deuren.

-Vaste prik voor Marcel en Mintje: Elke dag taalschool. Eerst alle kids naar school en dan met z'n tweetjes op de motor naar school. Je voelt je weer helemaal jong :)

-Nu Leon verhuisd is hebben we een extra ruimte die we in hebben gericht als klaslokaal. De kids krijgen hier Nederlands en Indonesisch. De tafeltjes zijn inklapbaar, dus als er geen les is is het een heerlijke speelkamer.

-We hebben onze eerste schorpioen gespot onder de wasmachine. Klein maar met venijn. Gelukkig proberen we goed op te letten.

-Thomas ontdekte samen met Marcel deze brug. Kort filmpje voor een kleine impressie.
Het lijkt wat wiebelig,maarhij is echt stevig hoor :)

-Je hoort hier 's nachts allemaal geluiden. Hieronder een paar voorbeelden:

Harde gil? Anoek gaat naar de WC en ontdekt mieren.

Zacht gemopper? Leon ontdekt termieten op zijn kamer die alweer een lange gang hebben gemaakt.

Schurend geluid van boven? Er zijn twee ratten aan het vechten op het plafond.

Banung!!!!Banung!!!? Het is Ramadan en om drie uur worden de mensen gewekt om te eten.

Hele harde gil? Naomi wordt 's nachts wakker van een harde stem...

Plonsende geluiden? Iemand spoelt de wc door..

Plonsende geluiden? Marcel gaat naar de wc...nog meer geplons? doortrekken :)

Klapperende deuren? Mintje wil naar de wc, maar besluit toch maar niet te gaan i.v.m. met de vreemde geurtjes of krioelende beesten.

eko! eko!  Gekko die honger heeft.

Vanaf vier uur hoor je tssss, tssss, tsss.  de buurman veegt de straat.

Vanaf half vijf is iedereen in de buurt druk bezig met voorbereidingen van de dag. Doet mijn motor het nog?, hoe hard kan mijn radio?

Vanaf half zes staan wij ook op. Dan wordt het het pas echt lawaaierig!

Daar staat tie dan: onze Susiki Sky Drive, we zijn nu een stuk mobieler, we kunnen er met z'n vieren op!
Mintje gaat binnenkort voor haar rijbewijs...

Hoe ouder hoe gekker...

We vieren vandaag Mintjes verjaardag! 36 nog maar...

Hoe gekker hoe beter :)

Bedankt voor cadeautjes, kaartjes, mailtjes, krabbeltjes en telefoontjes!

Het was leuk dat we samen met onze teman-teman Belanda een feestje konden bouwen:

De scholen zijn weer begonnen...

Nou ja, Mountain View, de school waar Leon, Anoek, Thomas en Stefan naar toe gaan is begonnen.
De eerste dag zit erop en we zijn blij dat dekids het allemaal goed hebben gehad. Enthousiaste verhalen en nieuwe belevenissen. Hieronder een paar fotootjes:

New kids on a new school

Leon voor secondary school

Anoek voor haar klas

Stefan is ook in zijn nopjes :)

Thomas in zijn klas